RSUD Dr. M. Haulussy

Blog 4

Datum 16 maart 2011
Tijd 21.53u AMQ tijd (13.53 NL tijd)
Locatie Kamer 304, hotel Golden Palace
Status verzadigd
Energie middelmatig

- vervolg - .. Jopi aanwezig. Jopi is onze coordinator in Ambon. Zoals ik al had verwacht, waren er ook dit keer weinig voorbereidingen gedaan.
Het was zondag; alle functieafdelingen en poliklinische afdelingen waren gesloten. Er waren vandaag dus ook geen patienten die we konden selecteren. We hebben van deze dag gebruik gemaakt door alle spullen uit te pakken, voorraadruimtes en OK’s in te richten, afdelingen klaargemaakt voor gebruik en om het ziekenhuis een beetje te verkennen. Ondanks dat we wel wat voorbereidingen hebben getroffen, was het een domper. Het scheelt namelijk een halve OK-dag, want nu moesten de patienten maandagochtend geselecteerd worden. Maar goed, wat er niet is, kun je er niet van maken. Dus we hebben het beste van de dag gemaakt.

’s Avonds zijn we met z’n allen gaan uit eten: ikan bakar! Hmmmm… deze ekte ekte heb ik een jaar lang moeten missen! En die heeft meer dan gesmaakt ;) Katong makan sampe tulang2 ikan bersih :D hahahaha!

Maandag begon de eerste echte werkdag. Om 07.30u werden we door een busje opgehaald om naar het ziekenhuis te gaan. De planning was namelijk om om 08.00u te beginnen met patienten selecteren, zodat we ’s middags minimaal 1 OK zouden kunnen doen. De patientenopkomst was redelijk; vlak voor de lunch (12.30u) waren we klaar met de laatste patient. Dr. John screent of de patienten urologisch door hem geopereerd kunnen worden en vervolgens screent dr. Bram of ze lichamelijk in staat zijn om te opereren. Beide dokters hebben een Molukse/Nederlands sprekende verpleegkundige en dit zorgt nog wel eens voor grappige taferelen!

Dr. John via Jopi aan de patient: ‘Heeft meneer een catheter in?’
Omdat dit een oude baas is die niet goed hoort, stelt Jopi de vraag aan het familielid dat meegekomen is naar binnen en deze antwoord: ‘Ja.’
Dr. John via Jopi: ‘Hoe lang heeft deze meneer al een catheter?’
Familie van de patient aan Jopi: ‘Wat is een catheter eigenlijk?’

Helder. Hahaha! En zo gaat het wel meer hier..

Gisteren lagen er twee patienten gereed in de voorbereidingsruimte van de OK. Beide mannen. Stephanie loopt richting beide mannen en vraagt naar een patient: ‘Yusuf Ode?’ ‘Ja!’, zegt er een. Dus Stephanie herhaalt, terwijl ze de man aankijkt: ‘ Yusuf Ode?’ Knikt de patient van niet. ‘Oh’. Vraagt ze aan de man ernaast: ‘Yusuf Ode?’ Zegt de man knikkend ‘Ja’. En weer herhaalt ze, de patient aankijkend: ‘Yusuf Ode?’ Zegt de patient: ‘Seng’, wat ‘nee’ betekent. Dus Stephanie komt naar de ICU, waar ik zit en zegt: ‘Nou ja, ik vraag naar Yusuf Ode, zeggen twee mannen ‘ja’, terwijl ze het beiden niet zijn!’ Hahahaha! Zat de echte Yusuf Ode gewoon op de gang buiten de OK, met z’n normale kleding aan, te wachten tot hij op OK kon! Blijkbaar was deze arme man niet uitgelegd dat hij zich eerst moest melden op de verpleegafdeling en dan opgeroepen zou worden om geopereerd te worden!
Ach ja, miscommunicatie, (sh)it happens. Gelukkig maar dat we namen dubbel controleren ;)

Inmiddels zijn we alweer 2,5 aan het opereren geweest en ondanks dat het patientenaanbod gering is – doordat er geen promotie is gedaan door de gemeente -, hebben we tot nu toe iedere dag een vol OK-programma gehad. En allemaal urologie betreffend! Dus dat is mooi.

Vandaag echter, hadden we 6 patienten op staan, waarvan er ineens 3 niet doorgingen! De een wilde wachten tot zijn vader zou komen – die is het eiland af -, de ander hadden we gebeld en die zei doodleuk dat hij ’s middags ergens zou komen – fijn meneer, maar u moest gisterenavond al komen – en de laatste is op eigen houtje terug naar huis gegaan, omdat hij buikpijn had en zelf de conclusie had getrokken dat hij dan niet geopereerd zou kunnen worden. Deze meneer kwam vanmiddag op de poli om te zeggen dat hij nu geen buikpijn meer had, dus dat hij nu wel klaar was voor OK. Hallo?! Sinds wanneer bepaald de patient of de dokter hem wel of niet kan opereren? Het is hier af en toe echt de omgedraaide wereld! Maar gelukkig blijven onze dokters rustig en kunnen ze ermee lachen. ‘Welkom in Ambon’.

Iedere dag worden we na het werk opgehaald door een busje dat geregeld is door de PemKot (Pemerintah Kota – Gemeentebestuur Ambon). Dit busje mogen we gebruiken om overal heen te gaan. Da’s nogal handig, als je op een dag als vandaag wat eerder klaar bent en het mooi weer is! Enkelen van ons hebben hier mooi gebruik van gemaakt door het busje naar Santai Beach, Latuhalat te laten rijden. Beetje relaxen en genieten van het land. Ik had echter nog van alles te regelen samen met Jopi. Wij gingen de popi coordinatoren spelen ;) Grapje, maar wij moesten wel nog het een en ander regelen in het ziekenhuis.

De eerste twee dagen hadden we dat busje van de PemKot nog niet. Toen gingen we op eigen houtje terug naar het hotel of waar we ook heen wilden. Doordat iedereen op verschillende tijden klaar is met werken – artsen/OK assistenten zijn na de operaties klaar met hun werk, terwijl voor de verpleging het werk dan nog doorgaat -, komt het voor dat we allemaal apart vervoer zoeken.

Eergisteren hadden Alice en Stephanie na het werk met z’n tweeen een busje gecharterd naar het hotel. De rit van het ziekenhuis naar het hotel duurt normaal ongeveer een kwartiertje, als er geen file is door de spits. Toen Alice en Stephanie met het busje gingen, buiten de spits, deden ze er drie kwartier over. Reden: de chauffeurs vonden het leuk om een rondje extra te rijden met die Belanda’s in hun auto! Hadden ze keihard het liedje ‘Nederland Oh Nederland’ opgezet – met af en toe een remix van Ali B. ertussen – en dan met hun hand uit het raam naar achter gebarend, wijzend op Alice en Stephanie! Hahahahaha! En zij met z’n twee achterin handen in de lucht en meezwaaien op de muziek! Die mannen vonden het wel leuk, want toen ze bij de voorkant van het hotel aankwamen, besloten ze om door te rijden en nog een rondje te maken xD LOL

Er is nog zoveel te vertellen, maar daar heb ik de tijd niet voor! Overdag zijn we druk in het ziekenhuis en ’s avonds zijn we vaak moe. Soms hangen we nog even in de lobby van het hotel rond, waar internet is, maar vandaag heb ik het wel gehad. Tijd om rust te nemen.
Dus ik zou zeggen selamat tidor (welterusten) en tot blogs!

SalaManis!

Ps. Ik probeer foto’s op facebook te uploaden, maar de verbinding is niet sterk genoeg om foto’s op internet te plaatsen. Ik hoop dat het ergens deze week nog wel lukt.