Bakuliling Maluku

Selamat malam waktu Ambon!

Hier weer een update'tje!

Vorige week ben ik met Sofietje en Glen naar Tual (Kei, Maluku Tenggara) geweest! We zouden donderdag het vliegtuig van 15.00u vanuit Ambon hebben. Het is een uurtje vliegen, niet zo ver dus. Tuurlijk zit er een 'maar' aan dit verhaal..

Het begon bij het inchecken en krijgen van de tickets: onze tickets waren gewoon een velletje papier, met daarop handgeschreven onze namen en vluchtnummer. Vreemd hoor, zo'n boardingpass. Maar goed, dit is Ambon, hier kan alles..
10 minuten later zaten we in een grote hal waar alle gates zijn. Op een scherm stond aangegeven dat het vliegtuig naar Langgur, Tual om 15.00u zou vertrekken. Maar om 15.00u zaten we er nog. Inmiddels waren twee andere vliegtuigen, waarvan een richting Langgur, wel al vertrokken. Op tijd. Om 15.30u zaten we nog steeds bij de gate. Op het scherm stond dat ons vliegtuig om 15.15u zou vertrekken en daarnaast stond 'check-in open'.. Ook vreemd.. Maar goed, nogmaals, dit is Ambon en hier kan alles ;)

Om 16.00u zaten we nog steeds in die saaie hal en toen ik om me heen keek, waren alle wachtende passagiers in slaap gevallen! Hier slaapt men echt overal, op de banken, op de vloer.. Het maakt ze allemaal niets uit! Toen werd ineens omgeroepen dat alle passagiers van vlucht WI-blabla zich opnieuw moesten melden bij de incheckbalie. En ja hoor, vlucht was gecancelled. We konden met de volgende vlucht mee, die zou om 04.00u die nacht vertrekken. Dus wij weer naar buiten. Daar werden alle passagiers wel netjes opgevangen; met een busje werden we opgehaald en konden we een overnachting in hotel Amans in Ambonstad krijgen. Maar ja, die paar uur gingen we liever naar huis. Dus heb ik een avondje film gekeken om vervolgens om 01.30u weer terug te gaan richting vliegveld.
Aangekomen bij het vliegveld was alles donker. Dus Sofietje, die opnieuw de tickets had geregeld, begon al aan zichzelf te twijfelen. Ze vroeg aan mij: "Ik heb het toch goed gehoord? Hij zei toch dat we ons om half drie 's nachts moesten melden?" En ik had het ook gehoord. Om zeker te zijn heeft Sofietje uiteindelijk maar naar hotel Amans gebeld en gelukkig werd daar gezegd dat een bus met passagiers was vertrokken en ieder moment zou kunnen aankomen bij het vliegveld. En een minuut later arriveerde inderdaad een bus met passagiers. Maar Ambon zou Ambon niet zijn als eerst nog al het vluchthavenpersoneel moest komen om de boel open te gooien. En een voor een kwamen ze aankakken: de portier, de bewaker, de douane-ambtenaar, de grondstewardess.. En langzamerhand kwam de boel weer op gang. Tot 03.45u zaten we bij de gate te wachten, toen eindelijk de piloot met z'n twee stewardessen arriveerden en iedereen kon boarden.

Het was maar een klein vliegtuigje; 80 personen konden erin. Maar dit is tevens het grootste vliegtuig dat op Tual kan landen! Tual heeft maar een mini vliegveld! De vlucht duurde maar een uurtje, maar omdat het een klein toestel is, kun je wel alle windstoten goed voelen! My God, het leek wel een kermisrit in een achtbaan/botsauto! Echt iedere windvlaag leek je te voelen! Ik was blij toen we eindelijk veilig geland waren!

Aangekomen op Langgur, Tual was er een mannetje van tante Paulien die ons opwachtte. We hadden een overnachting in een guesthouse geboekt aan het bekende strand van Tual: Pasir putih panjang. Zoals de naam zegt, is het een heel lang, breed strand, met spierwitte zandkorrels zo dun als poeder! Deze man wees ons een taxi die ons naar dit guesthouse zou brengen.
Wat een weg! Eerst reden we gewoon door de stad, niet veel later reden we over een nieuwe, brede geasfalteerde weg die maar niet leek te eindigen. Uiteindelijk ging deze weg over op zand en onze chauf reed gewoon door..! Na misschien een kilometer doorgereden te hebben over die hobbels zei hij: "Volgens mij is deze weg nog niet af.." OMG.. slimmerd! Dus weer omgedraaid, die hele weg weer teruggereden en toen via de 'oude' weg weer richting het guesthouse. We hebben er zeker een uur over gedaan, voordat we eindelijk aankwamen. Toen we bij het guesthouse aankwamen, was de deur op slot. Vreemd, want gisteren had tante Paulien nog gecheckt en was alles geregeld. Onze chauf was zo aardig om te gaan checken waar het personeel was. 5 minuten later kwam hij terug.. Degene die normaal de boel bewaakt, was weg omdat een familielid overleden was. En overdragen hoeft niet.. :S Stonden we daar in the middle of nowhere, aan een mooi, lang, wit strand, voor gesloten deur met geen bereik op onze mobieltjes! Dan maar terug richting de stad.. Sofietje is een keer eerder in Tual geweest en sliep toen in een hotel in de stad. Dus wij besloten om dan maar dat hotel te boeken en dan zouden we wel zien hoe we naar het strand zouden gaan. Weer dik een half uur later kwamen we bij het hotel in de stad aan. Inmiddels was het alweer bijna 08.30u en wij vergingen van de honger. De luxe van een hotel is dat je vanuit je kamer eten kunt bestellen en laten brengen. Tijd voor nasi goreng telor! :D Daarna hebben we een dutje gedaan; om 11.00u moesten we ons melden bij het kantoor van Wings Air, om de tickets voor de terugvlucht te halen. Zo gezegd, zo gedaan.
Met het lokale openbare vervoer zijn we naar het kantoor gegaan. Daar aangekomen zei onze balie medewerkster dat we ons morgenochtend om 11.00u weer moesten melden. Zucht. Zo gaat dat hier dan. Maar goed, toen stonden we daar.. Waar gingen we heen? Onze gids was niet gekomen, dus Sofietje belde tante Paulien. Niet veel later stond er een gids met auto voor onze neus, klaar om ons Tual te laten zien :D Zo makkelijk gaat dat hier! Een telefoontje naar tante Paulien en alles wordt geregeld!

Onze gids, die Tukan (vreemde naam) heet, en die we oom Tukan noemden, reed ons door heel Kota Tual en daarbuiten. Langs alle bezienswaardigheden en door alle kampongs. Het was een hele regenachtige dag, maar we hebben gelukkig wel veel kunnen zien. Maar deze slimme oom had niet gelet op z'n benzinemeter, dus ineens stonden we stil voor het gemeentekantoor en kwamen we niet verder: benzine op. Nerd! Issie met een ojek 5 liter benzine gaan kopen om vervolgens naar een tankstation te rijden en vol te gooien! Hahahahahaaa! Echt typisch hoor! We zijn naar een strand, panta Dula, gereden. Helaas regende het hard, dus hebben we niet gezwommen. Wel kwam er een klein bootje, perahu, aanvaren met een man en twee kleine jongetjes die voor onze neus hun netten uitgooiden. Ze gingen vis vangen. Binnen een mum van tijd hadden ze drie mini zwaardvissen gevangen! Gewoon langs de kant van het srand! Bijzonder..

Rond een uurtje of vijf reden we weer terug richting ons hotel, waar we bekaf in slaap vielen. Om 20.30u maakte Sofietje mij wakker, om eten te bestellen. Hallo sate lontong! :D Heeeeeerlijk!

De volgende ochtend hadden we om 08.00u afgesproken met oom Tukan. We wilden nog naar Pasir Putih Panjang, het bekendste strand van Tual. Vandaag was het gelukkig mooi weer, dus ideaal om naar het strand te gaan. Na een dik half uur kwamen we bij het bekende strand aan.. Wat was dat een mooi strand! Zo'n strand zie je alleen op ansichtkaarten of in films, bewerkt of gephotoshopt! Maar dit was echt en zoooo mooi.. Niet normaal, hoe mooi Maluku kan zijn! Ik heb een uur over dat strand gelopen.. Tot ik teruggeroepen werd: of ik kelapa muda wilde.. DUHHHH!! Je kon 3 kokosnoten voor 5000 rupiah kopen, dat is omgerekend misschien 40 cent! En verse! Men klauterde de bomen in om vervolgens kokosnoten te plukken. Deze werden door een ander met een parang opengehakt, zodat er een kleine opening was en vervolgens kun je het sap zo vers eruit drinken. En lekkerrrrrrr!! Als het sap eruit is, hakken ze de kokosnoot in tweeen en kun je de kokos eruit eten. Zo lekker en vers kun je ze nergens anders krijgen!! Oom Tukan had op de terugweg z'n auto volgeladen met kelapa2!

Na genoten te hebben van de natuur van Tual was het tijd om terug te gaan richting de stad, naar het kantoor van Wings Air. Daar waren onze geprinte tickets klaargelegd. Voordat we gingen inchecken, zijn we eerst nog ikan bakar gaan eten.
Om 13.30u vertrok ons vliegtuig weer terug richting Ambon...

Rond 16.00u kwamen we in Kusu2 aan. Daar heb ik snel gedouched, gegeten en m'n tas ingepakt, want ik ging met Aledh naar Hatu. Uiteindelijk kwamen we pas rond 19.30u in Hatu aan, waar de familie ondertussen al zat te wachten! Fijn om ze weer allemaal te zien! Zoals altijd, word je met open armen ontvangen en moet je eerst naar de keuken om te eten hahahahaha ;) Die avond heb ik een beetje bij de pondok gehangen, ngeceh2, niks doen.. Ben nog een rondje kampong gelopen met Aledh en tante Fien.. Sommige mensen keken op en riepen: "EEEEEEEE C SU DATANG LAE?!" Keihard, boeien hoe laat het is! hahahaha

De volgende dag ben ik samen met Aledh, pa Bu en twee neefjes naar de kerk gegaan. De kerk is helemaal opgeknapt. Een hele grote wandschildering en de nimbar is helemaal nieuw. Op de foto's van eerder zag het er zo amicaal uit, maar het valt best mee en ziet niet eens zo slecht uit. Men is alleen nog bezig met het bouwen van een nieuwe kerkbel. Deze komt wat hoger te staan, want blijkbaar kun je de huidige bel niet in het hele dorp horen.
Na de kerk ben ik met Aledh in de kampong de broers/zussen/neven van oma en opa gaan opzoeken. Best zielig, als je beseft dat ze nog maar met zo weinig zijn van die generatie. En als ze nog leven, zijn ze al oud en vaak zwak.
Nadat we overal een bezoekje hadden gebracht, zijn Aledh en ik met de motor gaan toeren. Door Lilibooi, Allang, Wakasihu en uiteindelijk in Larike beland. Het was superwarm die dag, maar op de motor is dat lekker. Wat nou helm, op zondag hoef je hier geen helm te dragen ;) Hahaha! Tegen een uur of vier kwamen we weer in Hatu aan en hebben we nog wat gekletst en gehangen. Daarna zijn we tegen de avond weer teruggereden naar Kusu2.

Vandaag ben ik met Sofietje naar de stad geweest en heb ik wat inkopen gedaan, want het thuisfront had z'n boodschappenlijst al doorgegeven ;) Ik mag 30kg aan bagage meenemen, maar volgens mij is die al lang weer overschreden! Shampoooooooooooo!! Tuangeee.. Ada orang minta shampoo ;) Na een halve dag boodschappen gedaan te hebben, ben ik naar het ziekenhuis gegaan waar ik Jopi heb getroffen. Er zijn nog 4 patienten die nog opgenomen liggen vanuit het project, dus ik ben een kijkje gaan nemen. Verder land a.s. een team van medici en technici om twee weken lang cataract operaties uit te voeren. Daarvoor ben ik Jopi nu ook aan het helpen met voorbereidingen. Ach ja, altijd wat te doen in Ambon :) En dat is maar goed ook.

Morgenvroeg gaat de wekker om 03.30/04.00u, want dan is het tijd voor een tripje naar Rumahkay (Seram)! We gaan met de motor, Sofietje, Glen, Aledh en ik. We willen de eerste ferry halen, die vertrekt om 07.00u. Kijken of het lukt ;)

Stay posted!

Amatoootjes!