Back in town...

Selamat siang samua!

Ik ben weer terug in het saaie Kikkerland. Helaas, maar waar. Een half jaar is echt omgevlogen! Tutup buka mata la su kembali lae!

De laatste paar weken in Ambon zijn echt megasnel omgegaan. Te snel. De laatste week had ik natuurlijk afscheidsfeestjes, zowel in Kusu2 als in Hatu. En natuurlijk gingen die niet zonder tranen... Afscheid nemen was voor mij echt ontzettend zwaar en moeilijk. Ik ben helemaal gewend geraakt aan de levensstijl van Ambon, ik ken er nu de weg, ik ken de mensen. En nu moest ik alles achterlaten.

Bijna de hele reis van Ambon naar Jakarta heb ik zitten huilen! Echt niet normaal, maar ik kon er niks aan doen. De tien dagen dat ik nog in Jakarta zat voordat we naar Nederland vertrokken, dacht ik alleen maar aan Ambon. De eerste ochtend dat ik wakker werd, schrok ik, omdat ik in een andere omgeving was. Ik moest even omschakelen. De dagen erna waren wel leuk met de familie, ik heb veel lol gehad, maar Ambon liet me niet los. Bellen, smsen... Tot nu toe.

Ik ben nu een paar dagen terug in Nederland en blij om iedereen weer te zien. Ook weer terug in m'n eigen bedje, in m'n eigen kamer. Hoewel dat ook de eerste keer vreemd was. Alles was weer vreemd voor mij. Allemaal grote, dikke Nederlanders om me heen in plaats van kleine Ambonezen. Halfnaakte mensen omdat het zo warm is. In Ambon, hoe warm het ook is, loopt (bijna) niemand er bij in z'n korte broek en topje. Daarnaast moet ik ook weer wennen aan het klimaat, ondanks dat het hier vrij warm is voor de tijd van het jaar.
Ik wilde eergisteren 's ochtends in m'n t-shirt naar buiten gaan, maar toen ik een stap buiten de deur zette, ben ik meteen weer naar binnen gerend om een vest te halen! Ik had 't koud!! En die avond liep ik met een t-shirt, een vest, een jas en een sjaal over straat. Ze verklaarden me voor gek, 't was 19 graden! Maar ik had 't koud! HALLO! 's Avonds is het in Ambon nog minimaal 30 graden... Mijn lichaam is gewend geraakt aan het klimaat daar. En dat zal nog effe tijd nodig hebben...

De eerste keer dat ik hier weer ging autorijden ben ik trouwens verkeerd gereden. Ja, dom he? Ik had een afslag genomen, maar ik had een andere straat in m'n hoofd waar ik terecht zou komen. Dus opeens wist ik niet meer waar ik was! Idioot, maar waar.

Ik moet echt weer aan alles wennen hier. De levensstijl, de mensen... 't Heeft even tijd nodig. Buiten dat mis ik Ambon nog wel heel erg. Ik mis de mensen van daar, het land, de manier van leven. Ik weet nu wel waar ik thuishoor: in Ambon. En ik zal m'n best doen om weer terug te kunnen gaan, want ik weet dat ik nog meer voor de mensen kan betekenen daar. Maar tot die tijd moet ik het met Nederland doen, hoe moeilijk dat af en toe ook kan zijn. Maar mijn hart ligt voor altijd in Ambon en ik heb een levenservaring erbij gekregen die niemand van me af kan pakken.