Weer een updatetje...

Hallo allemaal!

Tis weer een tijdje geleden, maar vandaag dan weer tijd voor een nieuwe blog...

Ik ben weer hard aan het werk geweest en ondertussen veranderd van afdeling: van de interne voor vrouwen (Penyakit Dalam Wanita) naar de longafdeling (Paru-Paru). Ik heb hier wel maar een weekje gezeten, mede om het feit dat er slechte isolatiemaatregelen genomen worden en er veel TBC (tuberculose) patienten opgenomen worden. Eigenlijk alleen maar...

Mijn eerste dag op de longafdeling was natuurlijk weer wennen. Nieuwe afdeling, nieuwe mensen, nieuwe gewoonten. Wat ik telkens merk, is dat kennistekort hier veel speelt. Toen ik net op de longafdeling kwam, vroeg ik bijvoorbeeld of de TBC patienten op een geisoleerde kamer liggen en of ze hier isolatiekleding gebruiken. - Ter info: tuberculose kan via de lucht overgedragen worden (druppelinfectie), dus het risico dat je het krijgt is groot op een afdeling waar veel TBC patienten worden opgenomen. - Ze zeiden dat ze dit wel doen. Dus toen ik met de artsenvisite meeliep, vroeg ik of ik misschien een mondkap etc. kon krijgen. "Ja hoor, kom maar.". Ik kreeg dus een mondkap en verder niks. En ik liep de afdeling op: de deuren van de patientenkamers waren gewoon open! En de ramen... en het bezoek zat gewoon naast de patient, zonder isolatiekleding of dergelijke. En de arts liep gewoon zo binnen... Nou, er ging veel door m'n hoofd! Ik heb ook gevraagd waarom ze geen dichte deuren hebben, waarom de familie gewoon zo binnenloopt en waarom niemand hier goede isolatiekleding gebruikt. Antwoord: 'geen geld' en 'de familie wilt het zelf'. Familie neemt inderdaad hier een groot deel van de zorg over en geld is ook altijd een probleem. Maar volgens mij was kennistekort hier een groter probleem. Of: het omzetten van theorie in praktijk. Want de verpleegkundigen weten dat TBC via de lucht overgedragen kan worden. Maar toch doen ze op de zusterspost een mondkap op, lopen ze de patientenkamer in en lopen vervolgens weer met die mondkap de zusterspost op! HELLOOO...! Dat heeft toch geen nut?! Dus dat heb ik ook gezegd. 'Ja, klopt,' zeggen ze dan. Het lijkt niet echt door te dringen. En vaak zijn de patienten en familie niet goed op de hoogte van het ziektebeeld. Kennis, kennis, kennis... En het toepassen van theorie in praktijk. Laksheid? Weet ik niet. Misschien deels. Want ik merk ook dat ze soms bepaalde dingen gewoon niet doen, omdat ze 'malas' zijn. Geen zin, lui. 'Moet ik weer heen en weer lopen'. Ik vind het soms moeilijk om daarmee om te gaan. Ik probeer wel duidelijk te maken hoe het wel moet, maar je moet uitkijken met hoe je iets brengt. Mensen zijn al gauw beledigd, op hun tenen getrapt. Hier werkt het goed om eerst rustig te observeren en na een tijdje voorzichtig proberen om - misschien via een omweg - dingen duidelijk te maken.

Er zijn veel dingen waarvan ik denk 'dat kan niet zo' of 'dat kan anders'. Veel te veel dingen eigenlijk. Er kan hier zoveel veranderd/verbeterd worden. Ik heb ook veel dingen opgeschreven die anders moeten en een eventuele suggestie van hoe dat anders kan. Want daar hebben ze natuurlijk wat aan. Maar ik moet dit voorzichtig brengen. Ik wil niet betweterig en/of dwingend overkomen. Hier moet je alles rustig aanpakken, heb ik al gemerkt. Dan nemen ze ook dingen van je aan. Maar door m'n presentatie heb ik al veel medewerking gekregen, dus ik weet dat ze open staan voor ideeen en/of voorstellen ter verbetering. En gelukkig ook maar, want uiteindelijk is het alleen om hun te helpen, om hun zorgverlening te kunnen verbeteren.

Ik doe in ieder geval m'n best en ben er ook druk mee bezig. Maar... santai dolo... Volgende week heb ik een weekje vrij: carnavalsvakantie. Ja, hallo, jullie een weekje vrij, beta juga! hahaha
Sinds een week zijn oom Freddy Sahertian en z'n vriendin tante Hannah Tahalele hier. Ook om Ambon te helpen, op te bouwen en te steunen. Oom Freddy is sinds de kerusuhan al meerdere malen teruggeweest en dit jaar is hij weer voor twee weken in Ambon. Voor volgende week hebben we een programma vastgesteld. We gaan pengobatan doen bij de Sekolah Luar Biasa (SLB) (= school met gehandicapte kinderen) en bejaardentehuis Ina Kaka in Passo en bij weeskinderen in Air Kaki Setang. Deze kinderen zijn tijdens de kerusuhan beide ouders kwijtgeraakt. Sommigen van hun hebben gezien hoe hun ouders vermoord werden. De kinderen hebben voor altijd een trauma hieraan overgehouden, maar langzamerhand leren ze ermee leven. Het gaat om iets meer dan 40 kinderen die van de straat geplukt zijn door een vrouw, Nona Lewerissa, die deze kinderen een goed onderkomen wilde bieden. Ze heeft de kinderen opgevangen in een weeshuis, Caleb House, waar ze ze nu voorziet van onderdak, eten en scholing. Het zijn kinderen in de leeftijd van (ik gok) 4 tot 25 jaar. Kinderen van de basisschool, middelbare school en sommigen gaan naar de universiteit. De kinderen komen van verschillende eilanden van Maluku, dus niet alleen van Ambon. Caleb House bestaat sinds 2004, nog niet zo heel lang dus. De kinderen zijn nog niet eerder gecheckt door medici op hun gezondheid, dus daar gaan we volgende week wat aan doen. We gaan met enkele verpleegkundigen en een arts al deze mensen checken en kijken waar we ze - medisch - hulp kunnen bieden.

Het wordt dus weer een drukke week, maar dat is alleen maar goed. Er is genoeg te doen hier, ook al zijn het kleine projecten. Alle kleine beetjes helpen toch? En je moet altijd ergens beginnen...

Ja, het bevalt me hier nog steeds goed en ik krijg steeds meer het gevoel dat ik weer terug kom om meer te kunnen doen. Maar only God knows... Het enige wat ik wil zeggen: er kan hier, op heel veel gebieden, niet alleen in de gezondheidszorg, nog veel gedaan worden. Ambon is zich weer aan het opbouwen, maar alle hulp is welkom en ook nodig.

"Marilah katong berkumpul dan membangun Ambon!"