E I N D E L I J K weer bericht... sibuk toh...haha

Selamat pagi semua!

Na een week eindelijk weer een berichtje van mij! Ik zal maar beginnen bij het begin ;-)…

Vorig weekend ben ik lekker bijgekomen. Zaterdag eerst uitgeslapen tot half negen – dat is hier uitslapen, want door de warmte kun je niet langer doorslapen -. Daarna ’s middags met tante Paulien en Melissa naar de salon geweest. Melissa zou een rebounding krijgen – haar steilen – en wij gingen mee. Omdat een rebounding lang duurt, besloten tante Paulien en ik een creambad te nemen. Echt heeeeeeerlijk… Eerst word je haar gewassen en daarna krijg je een soort haarmasker in. Om alles goed in te laten trekken en om je te laten ontspannen, word je gemasseerd. Eerst je hoofd, dan je nek, je rug, je armen, je handen en zelfs je vingers apart! Na deze massage laat men het haarmasker een tijd intrekken. Daarna word je haar weer gewassen en in model gebracht dat gewenst is. Bij mij werd het gesteild. Echt, zo steil was mijn haar nog nooit geweest! We hebben meer dan drie uur (!) in de salon gezeten! Een halve dag dus… Maar wel lekker, zo ontspannen…

Zaterdagavond was een afscheidsfeestje van Jefta Latupeirissa uit Vught, die hier een paar weken op vakantie was. Jefta zou zondagochtend terug naar Nederland gaan, maar niet zonder afscheidsfeestje natuurlijk. In Passo, bij z’n oma. Daar ben ik dus een paar uurtjes heen geweest. Het zou rond een uurtje of zeven beginnen, maar natuurlijk begon het later. Want om zeven uur gingen ze de tent voor pas opzetten en alles installeren… Echt jam karet. Om half elf, toen ik weer naar huis ging, begon het pas haha… Maar die paar uur dat ik er was, was het wel gezellig!

Zondagochtend weer vroeg de veren uit, want we gingen om 09.00u naar de kerk – tante Paulien, oom Jim (Pentury), Melissa en ik. Naar Gereja Silo in de stad. Toevallig was deze dienst tevens een doopdienst, wat wel als gevolg had dat we tot 11.00u in de kerk zaten. Maar het was een mooie dienst, met mooie muziek en een mooie preek, dus ik had helemaal niet in de gaten dat de dienst zo lang duurde. Zondagmiddag na de kerk eerst naar huis, eten en daarna met Richenel, Acp, Melissa en Sofietje naar Natsepa gegaan. Even lekker uitwaaien, want het was hartstikke warm die dag. Als een discotheek op wielen reden we naar Natsepa – Richenel zet de muziek altijd hard aan in de auto en de bass op extra hoog. Daar aangekomen gingen we – natuurlijk – eerst rujak eten. De jongens dronken ook nog es kelapa muda… Dit keer was het water wat koeler, dus zorgde het voor verkoeling… Lekker joh! En het water is hier zoooo helder…

Maandag was weer de eerste werkdag van de week, dus om 06.00u ging de wekker alweer. Douchen, omkleden, ontbijten en om 07.30u zat ik achterop de ojek op weg naar het RSU. Om 08.00u moet ik beginnen.
Iedere ochtend om 08.00u staat al het verpleegkundig personeel van alle afdelingen dat om 08.00u moet beginnen aan de voorkant van het ziekenhuis. In rijen, per afdeling. Appèl staan noemen ze dat, een soort briefing. Nadat ze appèl gestaan hebben, moeten ze zich één voor één melden – inschrijven -, voordat ze naar de afdelingen gaan. Ik hoef dat gelukkig niet, dus ik ga rechtstreeks naar de afdeling.

De hele stageperiode zit ik op verschillende afdelingen, De afgelopen weken heb ik op de poli’s en operatiekamers gewerkt en sinds deze week zit ik op de afdeling Interne voor twee weken. Sommige afdelingen zijn gesplitst in mannen- en vrouwenafdelingen, waaronder ook de Interne. Ik zit nu twee weken bij de Interne voor vrouwen, hierna ga ik naar de longafdeling en daarna een paar weken naar Interne voor mannen. Daarna ga ik ook nog naar de kinderafdeling, naar de Cendrawasih – ook de Interne, maar dan voor VIPS, oftewel: mensen met meer geld dan de gemiddelde inwoner en dus ook ‘betere’ zorg kunnen betalen. ‘Betere’ zorg in de zin van: de patiënten of hun familie hoeven niet zelf de medicijnen bij de apotheek te kopen, maar dat doet het verpleegkundig personeel etc. –, naar Chirurgie voor vrouwen en naar Chirurgie voor mannen. Een hele rits aan afdelingen dus. Ik heb hier gedeeltelijk zelf voor gekozen om de onderwerpen van mijn opdrachten, maar ook zodat ik dan verschillende afdelingen en werkwijzen binnen het ziekenhuis te zien krijg. Ik heb namelijk al gemerkt dat men op iedere afdeling verschillend omgaat met bijv. hygiënemaatregelen, terwijl het ziekenhuis één visie heeft. Daarnaast krijg ik op deze manier een betere indruk van de (ziekenhuis)cultuur en de bevolking, omdat ik van alles wat zie.

Hygienemaatregelen zijn, zoals ik ergens ook wel verwacht had, soms ver te zoeken. Voorbeeld: ze gebruiken op de afdeling Interne (voor vrouwen) geen naaldencontainers. Alle afval wordt in dezelfde prullenbak gegooid. Behalve bloedproducten, deze worden wel in een aparte afvalemmer gegooid. Maar naalden van spuiten of infusie worden gewoon bij de normale vuilnis gegooid. Men is zich niet bewust van bacteriën die op deze manier verspreid worden, maar ook dat prikaccidenten snel kunnen ontstaan, bijvoorbeeld doordat de huls van de naald losraakt, iemand de prullenbak wilt leegmaken en zich prikt aan de gebruikte naald. Daarnaast hebben de gewone prullenbakken geen deksels en hebben ze gaten, waardoor alle vuil aan de lucht wordt blootgesteld.
Nu is het natuurlijk zo, dat ze weinig geld hebben en daardoor een gebrek aan materiaal. Maar je moet je richten op de dingen die je wel hebt, niet die je niet hebt. Gebruik bijvoorbeeld een lege fles van hard plastic – waar frisdrank of water in gezeten heeft – als naaldencontainer. Sluit de volle fles af met de dop en gooi daarna de naalden pas weg. Het is maar een klein ding, maar mijn inziens wel belangrijk. Dit is één van enkele dingen die, denk ik, simpel opgelost kunnen worden. En ik ga het ook niet zo laten, ik ga er zeker iets mee doen.

Volgende week ga ik een presentatie houden ter introductie van mezelf. Eigenlijk had ik die eerder moeten houden, maar deze is uitgesteld, omdat ik eerst van alles moest regelen aan materiaal, ruimte etc. Omdat ik bij het hoofd van het Kantoor van Verpleegkunde (Bidang Keperawatan) van het ziekenhuis was geweest om te vragen naar een beschikbare ruimte, de mogelijkheid van het gebruik van een beamer etc. voor mijn presentatie, had ik uitgelegd dat mijn presentatie o.a. ging over mezelf, mijn doelen en mijn opleiding. En nu hoorde de directeur van het ziekenhuis dat ik een presentatie wilde geven en heeft hij gezegd dat hij erbij wilt zijn, samen met alle hoofden van alle afdelingen. Dus nu wordt het ineens heel groot aangepakt. Maar nu heb ik het volgende gepland: ik hou een introductiepresentatie over mezelf, de opleiding, mijn doelen etc., maar daarnaast wil ik ingaan op dingen die ik heb geobserveerd die verbeterd kunnen worden in het ziekenhuis m.b.t. hygiënemaatregelen en infectiepreventie. Nu zitten namelijk alle belangrijke mensen van het ziekenhuis bij de presentatie, dus nu kan ik mooi punten ter verbetering van de zorg aangeven.
Dus die dingen wil ik meteen meenemen in mijn presentatie, zodat het van ‘bovenaf’ gestuurd kan worden. Ik denk dat het dan een grotere impact zal hebben – een grotere verandering te weeg zal brengen -, dan dat ik dit alleen op de afdeling laat zien.

Verder is het personeel heel vriendelijk en open. Eerst kijken ze je aan van: “Wat moet je?”, maar als je je eenmaal hebt voorgesteld en uitlegt wat je komt doen, slaan ze meteen om. Ze willen ook alles van je weten en alles over Nederland.
Ik werk hier in de kleding van het azM (academisch ziekenhuis Maastricht) en dat is een simpele witte broek en een witte knoopjesblouse. Hier dragen alle vrouwen (driekwart of lange) rokken en de mannen een nette broek en allemaal getailleerde kostuumjasjes erop. Alles op maat gemaakt. Ze dragen ofwel wit, of bruin of groen. En de werkuniformen moeten ze zelf kopen en laten maken. Ik had van te voren gevraagd of het een probleem was als ik uniformen vanuit Nederland zou dragen, maar dat was geen probleem, als het maar wit was. Dus ik loop over de afdeling in relax zittende kleding, terwijl zij in die kostuumpakken moeten rondlopen. Op de afdeling vroegen ze aan mij: “Wat dragen ze voor uniformen in Nederland?”. Ik zei: “Dit.”. “Iedereen draagt gewoon dit? Een broek en zo’n blouse?”. “Ja”, zei ik. En toen begonnen ze meteen: “Indonesië is ook niks, waarom moet alles altijd zo ingewikkeld en moeilijk. Zelfs in Nederland dragen ze gewoon dit. Dat is toch ook veel comfortabeler?! En daarnaast kunnen wij niet eens rennen als het nodig is, met die rokken.”. Ik moest lachen, want ze hebben echt zoveel op te merken over Indonesië. Indonesië is slecht geregeld, Nederland is perfect haha… Dat ik geen sieraden – behalve oorknopjes – en geen make-up droeg, viel ze ook op. Ik legde uit dat het in Nederland niet mag, armbanden, ringen en horloges dragen, o.a. vanwege hygiënemaatregelen. Zo ook met lange nagels. Oorknopjes mogen, lange oorbellen niet. En wat make-up betreft: dat draag ik doorgaans ook niet. Hier dragen ze allemaal dikke poeder – hoe witter, hoe beter – en felkleurige lippenstift. “Se musti pakai lippenstift, supaya jang muka kelihatan pucat.”, zei één van de verpleegkundigen. Maar nee, daar doe ik niet aan, dan maar muka pucat hahaha…! Het komt erop neer dat ze hier de nadruk leggen op dingen die – mijn inziens – minder belangrijk zijn, zoals de kleding. Van dinsdag t/m donderdag hoort iedereen bijvoorbeeld bruin te dragen. De rest van de dagen wit of groen. Maar wat maakt dat uit? Ik vind het belangrijker dat men armbanden, ringen en horloges af laat. Maar goed, dat gaat allemaal mee met de presentatie…

Iedere dag na het werk ben ik bekaf. En dan niet zozeer omdat je hier zo hard moet werken, integendeel, in Nederland loop je veel, veel meer, maar puur door de warmte. De hele dag door zit en loop je op de afdeling zonder AC… paleng panas eeee!! Ik zweet me ook iedere dag kapot! En dan na het werk met de bus weer naar huis, waar ook iedereen hutje mutje in zit en waar het dus ook superbenauwd in is… Als ik thuiskom, spring ik altijd meteen onder de douche. De diensten duren hier van 08.00u tot 14.00u of van 14.00u tot 08.00u, de volgende dag ja! Dat is dus een dienst van 18 uur! Idioot hè? Ja, dat dacht ik ook in het begin. Maar dat is ingevoerd tijdens de kerusuhan, de onrust die in 1999 begon. Toen was het namelijk gevaarlijk om ’s avonds over straat te gaan en daarnaast reed het openbaar vervoer niet meer zodra het donker was. Dus van 18.00u ’s avonds tot 06.00u ’s ochtends moest je voor je eigen veiligheid binnen blijven. Voor de kerusuhan hadden ze wel drie diensten. Na de kerusuhan is dit nog niet teruggedraaid. Ik draai geen 18-uurs-diensten – ben wel gek! haha -, maar 24 uur per week. Dit komt neer op vier dagen per week. Wel lekker hoor, van 08.00u tot 14.00u, nou ja, ongeveer dan, want ik begin wel altijd om 08.00u, maar soms ben ik pas om 15.00u klaar. De rest van het personeel komt tussen 08.00u en 09.00u aankakken… Maar ze maken er ook geen probleem van om een uurtje langer door te werken.

Ik heb deze week dus van maandag t/m donderdag gewerkt. Vrijdag was echt VRIJdag voor mij. Eerst lekker uitslapen – tot 09.00u -, daarna had oma voor mij ontbijt klaargezet. Na het ontbijt ben ik huiswerk gaan maken, dat is waar rest van de tijd van een 40-urige werkweek namelijk voor bestemd is: zelfstudie. Maar na een half uurtje viel de stroom uit. De hele week was iedere dag de stroom al uitgevallen. En dan niet voor een half uur of een uur, maar een halve dag. Na twee uur was de accu van mijn laptop ook leeg, dus daarna kon ik niks meer doen. En tante Paulien ook niet. Met andere woorden: we hadden niks nuttigs te doen. Melissa had het goeie idee om dan maar te gaan shoppen, dus tante Paulien, Melissa, Richenel, David en ik zijn naar Lateri gegaan, naar Alfa. Alfa is een grote winkel waar men van alles verkoopt, van kleding tot fotolijsten. Boven hebben ze zelfs games die je in gameshallen ziet, dus daar hebben wij ons ook nog even mee vermaakt. Helemaal beneden is een grote supermarkt. Eigenlijk is het een Westerse winkel in Ambon; het ziet eruit als een winkel in Nederland, goed verzorgd, helemaal betegeld van binnen. Het enige wat het mist is AC en het was megawarm daar! Maar goed, we mogen niet klagen. Nadat we een paar uur in Alfa hadden rondgelopen zijn we teruggereden richting Kota Ambon. Daar gingen we eerst naar Amplaz (Ambon Plaza), eten bij KFC. Thank God they have KFC! Da’s af en toe wel lekker tussendoor… Daarna via de opticien, dierenwinkel en sieradenwinkel terug naar huis. Als je bij deze opticien binnenloopt, lijkt het net alsof je een Nederlandse opticien binnenloopt. Alles ziet er goed verzorgd uit. Alleen de prijzen zijn een stuk lager. Hier verkoopt men echte Ray-Bans, maar echt me-ga-goed-koop. De prijs van een echte – het is echt een echte hoor! – Ray-Ban begint bij Rp. 200.000, dat is omgerekend nog geen €20,00!! En gewone monturen zijn ook goedkoop. Ze beginnen bij Rp. 300.000 ongeveer en voor de glazen betaal je Rp. 50.000 per stuk… En dan zit je hier bij de duurste en beste opticien van Ambon! Hier krijg je overigens ook monturen van omgerekend een paar euro. Dus ik heb zo’n goedkoop montuurtje gekocht van €5,00 ofzo en daar laat ik volgende week glazen in zetten…

Bijna elke avond is hier filmavond. Donderdagavond gingen we ‘The Island’ kijken… En tijdens de film had tante Paulien lekker frietjes gebakken met kipfingers! Hmmm… Vrijdagavond waren we na het shoppen moe en hebben we de hele avond gehangen. Ook weer film gekeken: dr. Doolittle 2 was op tv. Na de film hebben we op het terras (serre) muziek geluisterd en iedereen viel half in slaap… was wel lekker hoor, zo luieren… Ondertussen kletsen en we hebben weer gelachen met oom Jim hoor! Droog, echt droog hahahaha… Om 02.00u gingen we pas richting bed…

Gisteren werd ik om 09.45u pas wakker! Cape tagal tidor laat toh… Ik was net onder de douche uit toen Melissa de kamer in kwam: of ik meeging naar Natsepa. Tuuuuurlijk! Met Richenel, David, Jona en Melissa vertrokken we naar Natsepa, mandi air masing. Echt lekker verkoelend… Iets verder op in de zee lag een perahu – boot – die men normaal gebruikt om te vissen, maar hij was nou leeg. Dus wij zwommen ernaartoe en hebben ons vermaakt op die boot. Eraf springen, eraan hangen, peddelen haha… Was wel lachen! Na een paar uur op ’t strand geweest te zijn, rujak en pisang goreng gegeten te hebben en es kelapa muda te hebben gedronken, vertrokken we weer richting Kusu2. Snel onder de douche gesprongen, gegeten – casbi, ikan goreng en colo2 hmmm… - en toen met tante Helen, oma en Melissa naar Santai Beach in Latuhalatu gegaan, Sofietje ophalen. Die was gisteren met de klas daar naartoe gegaan, hebben overnacht en vandaag gingen ze weer naar huis. Dus in Latuhalat ook nog even gezeten, wat gedronken en pisang goreng gegeten – alweer jaa hihi – en toen weer terug naar Kusu2. En toen was ik echt B-E-K-A-F! Ik ben op de bank in de serre in slaap gevallen. Lekker een uurtje ingedut haha…

En zo is het weekend alweer bijna voorbij, morgen weer beginnen. Vanmiddag ga ik eerst uit eten met dr. Nona – gemeentesecretaris van Ambon -, oom Abe – haar man -, tante Paulien, oom Anies, tante Helen, oom Hui en oom Jim, omdat oom Jim dinsdag naar huis gaat. Hij heeft ons uitgenodigd om vandaag te gaan uit eten bij hotel Mutiara. Beloofd weer gezellig te worden..

Morgen weer werken. Ben benieuwd hoe de dag er morgen uit gaat zien… Vast wel weer heerlijk, zoals alle dagen tot nu toe hier. Ik weet nou al dat ik het hier erg ga missen als ik over een paar maanden terugvlieg naar Nederland. Ik voel me hier helemaal thuis. Dat wordt weer een drama, maar dan op Pattimura International Airport… Tot die tijd geniet ik van elke dag hier!

Salam manis!