Berita baru...!

Selamat malam semua!

Ani, kalau beta tulis2 dengan bahasa Ambon disini, nanti dorang lain2 seng tau beta omong apa...! Ja toch? Dus ik ga lekker verder in het Belanda's... hihi

Er is alweer wat tijd verstreken sinds mijn laatste internetbericht en ik heb - natuurlijk - weer van alles gedaan en meegemaakt. Nog twee dagen en dan zijn alle operaties door de Nederlandse medici hier verricht, waarna zij weer naar huis gaan. Vorige week heb ik de hele week poli gedraaid (dus patienten selecteren die in aanmerking komen voor een staaroperatie) en deze week sta ik de hele week in de operatiekamers. Assisteren bij het uitvoeren van de operaties. Heel leuk om te doen overigens, hoewel ik bij het zien van de eerste oogoperatie flink heb moeten slikken. Normaal gesproken kan ik niet goed tegen operaties; dat gesnij en gebloed... getver. En nu ging die chirurg met allerlei naalden en mesjes in het oog zitten wroeten. Iew... moet je net mij hebben! Ik kon het nog net volhouden om niet naar buiten te lopen en effe adem te halen. De tweede keer ging het al wat beter en na de derde keer meegekeken te hebben, was ik het gewend. Gelukkig maar, anders hadden ze me bij elkaar kunnen rapen. Ini perawat (=verpleegkundige; zuster) apa ni?! hahaha... Jeh, ken d'r ook niks an doen da'k daar nie tege ken!
Als de Nederlandse medici weer gaan (zaterdag), is het de bedoeling dat ik op de verpleegafdelingen ga stagelopen. Welke weet ik nog niet, maar ik wil wel proberen om van alles wat te zien. Ik heb wel al een paar afdelingen bezocht en door vragen te stellen kom je achter de werkcultuur en de mentaliteit die hier heerst. Het is een totaal andere wereld dan in Nederland. Maar dat was te verwachten. Toch ben ik benieuwd hoe ik het allemaal ga beleven. In Nederland wordt bijvoorbeeld aan iedereen zorg verleend, zelfs zwervers die binnengebracht worden op de EHBO krijgen hulp. Hier gaat dat niet zo. Als je geen geld hebt, verleent men geen zorg. Men kent hier ook geen verzekeringssysteem zoals in Nederland. Voor elk consult of recept moet je betalen. Elk medicijn dat voorgeschreven wordt, moet je betalen. Sterker nog: als je in het ziekenhuis ligt en je hebt niet veel geld, moet je de voorgeschreven medicatie tijdens de opname door familie bij de apotheek laten halen. Alleen de rijkere mensen kunnen de verpleging betalen om voor hun medicijnen te gaan halen. Ja, het is hier echt een wereld van verschil. En ik denk dat me nog veel te wachten staat...

Afgelopen zaterdag ben ik met tante Paulien en oom Anies naar Laha Airport gegaan om papa en oom Jopie uit te zwaaien. Oom Jopie zie ik met kerst weer, maar papa pas over een half jaar... Maaaaaar... het was niet zo'n drama als op Schiphol! hahaha... Ik heb me ingehouden! Goed he? Ja, ben trots op mezelf! De tranen stonden bij papa wel in z'n ogen bij het afscheid nemen van iedereen, want er was natuurlijk ook veel familie uit Hatu meegekomen, maar het verliep vrij rustig. Het was me van mezelf trouwens ook meegevallen; ik had erger verwacht - vooral na Schiphol. Ik denk dat het komt doordat ik papa sowieso al minder zag, doordat hij in Hatu sliep en ik in Kusu2. Nu gaat het trouwens ook prima met mij. Ik heb het zo druk met alles, dat ik weinig tijd krijg om jullie te missen! Hoewel ik dat toch doe hoor! Vooral het effe bellen of effe langskomen mis ik! Maar goed, gelukkig zie ik jullie allemaal volgend jaar weer. De tijd vliegt; er is alweer bijna een maand voorbij!! Dus voordat ik het weet, zit ik weer in het kikkerland, waar het koud is, zoals ik heb begrepen uit de laatste berichten met het thuisfront! Sjaal&handschoenweer... Hier wordt het met de dag warmer... Heerlijk dus! Ik ben afgelopen zondag naar pantai Natsepa geweest met de Nederlandse medici en een paar verpleegkundigen van het RSU. Even afkoelen... dat dacht ik tenminste. Dus niet. Mijn God, niet normaal hoe warm 't hier kan zijn! In de schaduw is het zelfs nog heet! En het zeewater is ook niet echt verkoelend, integendeel: het is hartstikke warm! Maar goed, ik mag niet klagen, want het is wel lekker zo aan het strand. En natuurlijk makan rujak hmmmm...

Ohja, om even te reageren op de reacties van mijn vorige bericht: in Rumahkay was het heel leuk&gezellig! De tocht ernaartoe was wel ontzettend lang. We waren om 06.00u vanuit Hatu vertrokken naar Liang, om daar over te steken naar Ceram. Om 08.00u zouden we de ferry (=veerpont) nemen en net iets voor 08.00u kwamen we aan. Maar 't was druk!!! Zo druk was het er normaal nooit! Dus je raadt het al: we konden met deze ferry niet mee... dan maar wachten op de volgende, die vertrok pas om 11.00u. Maar ja, we konden op deze nog wachten en als we dan niet mee konden, zouden we teruggaan naar Hatu. Want we gingen op 1 dag heen en weer en de laatste ferry van Ceram naar Ambon vertrekt om 18.00u. In de tussentijd hebben we - natuurlijk - gegeten en om 11.00u gingen we de ferry op. Zonder de auto overigens, want daar was geen plek meer voor. Aangekomen in Ceram hebben we een autobusje gecharterd en zijn we naar Rumahkay gereden. Dat is een trip van ongeveer een uur. Dus moet je nagaan hoe lang we gereisd hebben voordat we uberhaupt in Rumahkay aankwamen. Helemaal uitgeput, verhit en vermoeid. Het was 12 jaar geleden toen we voor de laatste keer in Rumahkay waren en papa wist niet waar het huis van Kakerissa was. Ik wist alleen dat het naast de oude kerk was. Dus al vragend naar de oude kerk zijn we bij huize Kakerissa aangekomen. Op 't eerste gezicht leek 't alsof er niemand thuis kwam, maar gelukkig kwam Ibe naar buiten. Die was toevallig net thuis. Niet veel later kwam haar man en haar kinderen Tjande en Leny. We hebben een paar uurtjes in Rumahkay gezeten, gedronken en gekletst en toen moesten we - helaas - weer weg, anders zouden we de ferry missen. Ik ben met Leny nog naar het strand gelopen en we hebben daar nog wat gezeten en gekletst. Aan 't strand waren kinderen vlotten aan 't bouwen en op de talit (=muur, ja er is nu een muur) zaten wat jongens met een gitaar muziek te spelen en te zingen. Echt lekker dat gevoel wat je dan krijgt als je in de kampong bent. Ik voelde me helemaal thuis. Het was fijn om Rumahkay en natuurlijk de familie weer gezien te hebben, ook al was het maar voor even.

Nou, mijn bericht is niet kort, zoals gewoonlijk, maar ik ga er maar eens een eind aan breien. Jullie lezen de volgende keer maar weer over mijn avonturen; er staat me nog veel te wachten. En anders horen&zien jullie 't wel als ik thuis kom. Even over foto's: door de trage internetverbinding kan ik de foto's niet goed uploaden, dit duur heel lang. Vandaar dat ik zo weinig foto's op de site heb staan. Maar Dje, ik heb cd's met foto's aan papa meegegeven, dus je kunt er een aantal online zetten. Wel de normale he hahaha... Dus dan kan iedereen ze via www.kakerissa.nl bekijken...

Cium & Salam manis dari Kota Ambon!